Blue Sunday

Morgen schijnt het Blue Monday te zijn, de deprimerendste maandag van het jaar. Van al onze goede voornemens is niets terecht gekomen, het is somber weer, het duurt nog eeuwen voordat de eerste voorjaarszonnestralen ons gezicht weer zullen verwarmen. Volgens dagblad Trouw totale onzin en alleen maar een slim bedachte truc van een Brits reisbureau om mensen al vroeg een zonverkantie te laten boeken. Het maakt mij niet uit, want voor mij (en Adri ook) is het iedere zondag Blue Sunday, sinds onze Tonio op zondag, eerste Pinksterdag 2010 overleed na een hele dag op de operatietafel te hebben gelegen. Vooral tegen half vijf is de pijn en het gemis op zijn ergst. In de afgelopen jaren is het zodanig verbeterd, dat, waar het me eerst onmogelijk was naar mijn vader op die dag in de week op bezoek te gaan, het me nu wel lukt. In het geval van mijn moeder rijden Hinde en ik regelmatig op zondag naar onze moeder. Wat ook helpt: net heb ik iets wezenlijk belangrijks voor mijn verhaal bedacht, beter gezegd, weggeplukt uit het leven van een mijn beste studievriendin. Als je bezig bent aan een boek geeft dat altijd al een heerlijk gevoel, maar in mijn geval is het ook nog eens van levensbelang. De ontdekking geeft je een ietwat licht gevoel in je hoofd, iets wat sinds de dood van Tonio eigenlijk niet meer te realiseren is, tenzij door dit fenomeen. Ik ben het helemaal oneens over het gebruik van de term therapeutisch schrijven. Alsof je je, door de ellende die over je heen gestort is te beschrijven, beter zou gaan voelen. Nee, het is de magie op de oplossing die op je pad komt voor een elementair probleem in je verhaal. Of die ‘Ha, nu weet ik het’, nu komt door bewust zoeken, of doordat die oplossing gegenereerd wordt door het schrijven zelf, dat maakt niet uit. Het gaat om het moment waarop er een gelukzalig gevoel door je lichaam stroomt.

En nu ga ik naar mijn papa, die in Beth Shalom op mij zit te wachten.