Hersenkneuzing

Gisteren had ik mijn redacteur, Ad van den Kieboom, op bezoek om de opzet van mijn nieuwe roman te bespreken. Al eerder heb ik in interviews verteld dat mijn geheugen sinds de dood van Tonio behoorlijk slecht is. Ter verklaring formuleer ik het aldus: door een klap of een val op je hoofd kun je een hersenkneuzing oplopen. Een hersenkneuzing is iets totaal anders dan een hersenschudding. Een kneuzing van bijvoorbeeld je enkel na een ongelukkige val, betekent dat je enkel blauw wordt en enorm kan opzwellen. Bij een vergelijkbare kneuzing met dito zwelling in je hoofd is er een groot verschil: de zwelling kan geen kant uit, want wordt tegengehouden door je hersenpan. Dat er door de druk die dat tot gevolg heeft, veel van je hersenen in de verdrukking komt, lijkt me evident. Een hersenkneuzing kan dus ernstige lichamelijke en daardoor psychische gevolgen hebben. Geheugenverlies is een veel voorkomend gevolg.

De dood van Tonio. Daar kregen Adri en ik een ongelooflijke klap van, maar dan in psychische zin. Het ene moment stond de politie voor de deur om  te melden dat ons kind in kritieke toestand in het ziekenhuis lag, acht uur later kregen we te horen dat hij niet meer te redden was en hij van de beademing zou worden afgehaald. Van een gezond en vrolijk kind enige dagen ervoor, kregen we een dood kind terug. Bij mij veroorzaakte die klap een psychische kneuzing: geheugenverlies, en wel in die mate dat het blijvend is voor zover ik nu kan nagaan. Er treedt geen verslechtering van mijn geheugen op, maar ook geen verbetering.

Waarom vertel ik dit hier op deze plaats nogmaals? Omdat ik me ineens, de dag voordat Ad er was, bedacht dat ik zijn adviezen nooit allemaal zou kunnen onthouden. Voor het eerst realiseerde ik me, zou het onvermogen van mijn geheugen mijn schrijven in de weg zitten, het werk dat ik zo nodig heb om overeind te blijven. Daar raakte ik toch wel enigszins van in paniek. Toen herinnerde ik mij Els Quagebeur, die mij anderhalf jaar geleden interviewde voor het Volkskrant Magazine en daarvoor haar iPhone als dictafoon gebruikte. Zoals ik al eerder dat door mij voor het eerst nieuw aangeschafte apparaat onlangs gebruikte om foto’s te nemen van Armand op de nieuwjaarsreceptie van uitgeverij de Geus, zo zou ik mijn iPhone kunnen inzetten als opnameapparaatje tijdens onze redactiesessie. Met enige schroom vroeg ik aan Ad of hij het goed vond dat ik ons gesprek zou opnemen en gelukkig zag hij hier geen enkel probleem in. Na enig geklungel van mijn kant (ik heb een apparatuur fobie en niet ten onrechte: proefondervindelijk is bewezen dat ik vaak maar naar een elektronisch apparaat hoef te wijzen en het begeeft het)  lag mijn iPhone op tafel geduldig te wachten op wat komen  zou.

Het resultaat: ik ben in het bezit van een ongelooflijk goed college dat ik in alle rust kan over luisteren en waarvan ik in mijn eigen tempo de bruikbare adviezen – en dat zijn er veel – kan uitwerken.

Met dank aan Ad.