Anne Frank

Ik zou verslag doen van de Meet & Greet afgelopen vrijdag bij uitgeverij De Geus, maar liever wil ik over een bijzondere ervaring vertellen.

Gisterenavond keken Adri en ik naar het item dat Ivo Niehe voor zijn ‘Tros TV Show’ had gemaakt  naar aanleiding van de bewerking tot een nieuw toneelstuk van het Dagboek van Anne Frank door Jessica Durlacher en Léon de Winter. Jessica heb ik leren kennen tijdens mijn studie Nederlandse Taal- en Letterkunde. We hadden meteen een klik door onze gezamenlijke geschiedenis: opgegroeid als Tweede Generatie slachtoffer.

Jessica heeft heel mooi gesproken bij de presentatie van mijn roman Verloren mensen. Ook zij heeft verloren mensen in de familie.

Adri en ik waren na het zien van het interview met Jessica en Léon het er beiden over eens: Heel bijzonder wat zij hebben gepresteerd. Mooi dat zij samen dat werk konden doen. Het geeft ook kracht aan mijn relatie met Adri: er is nog een ander stel dat heel innig met elkaar leeft. Daar zijn er maar weinigen van.

Sinds Tonio’s dood, nu ruim drie en een halfjaar geleden heb ik ieder nacht dezelfde soort dromen. Het zijn er drie.

1. Ik ben op zoek naar een huis waar Tonio, Adri en ik in kunnen gaan wonen
2. Ik ben op zoek naar een goed vakantieoord waar Tonio, Adri en ik het fijn kunnen hebben (Het is Frankrijk of Zwitserland)
3. Ik word weggevoerd naar een vernietigingskamp. Ik weet wat het inhoudt, omdat ik de kennis van nu bezit.

Je zou, simpel verklaard kunnen zeggen dat ik op zoek ben naar veiligheid voor ons drieën en dat ik bang ben dat niet te vinden, sterker ik zal van Tonio en Adri weggevoerd en vermoord worden.

Dit speelt zich dus iedere nacht in mijn hoofd af. Dat wil zeggen dat ik ook nooit de gelegenheid krijg om bij te komen van die nachtmerries door een nacht vrijaf te krijgen van mijn obsessief droomgedrag.

Wat gebeurde er afgelopen nacht: Ik droomde dat ik bij Jessica, Léon, Moos en Moon in LA logeerde. Alles wat ik in werkelijkheid aan zwaarte mee tors was afwezig. Ik voelde me heerlijk bij jullie als gezin. Jessica en ik sliepen in één bed. Er was bij mij even de gedachte dat ik haar moest beschermen, ik zou jou tegen mij aan moeten drukken.

Er zaten ook hele grappige situaties in. Een voorbeeld: Jessica liep op zeker moment voorbij: een schoonheidsmasker in het haar. Het stond stijf overeind, net of het haar uit gips bestond. Ik moest erom lachen en denken: Jessica zou Jessica niet zijn als ze zoiets opvallends doet voor haar uiterlijk.

We zijn ook nog uit eten gegaan met z’n vijven en ik vond het met Moos en Moon ook heel leuk. Heerlijk, weer even jonge mensen voor wie de toekomst nog open licht, om me heen

Voor het eerst in al die jaren heb ik een bevrijdende droom gehad. En de nawerking was ook heel fijn: Ik realiseerde me hoe dierbaar Jessica voor mij was.

Ik heb geen schuldgevoelens dat ik een keer niet over Tonio heb gedroomd. Jessica en Léon hebben ons ooit jullie huis in LA in de zomer aangeboden. Dat was ook vanwege Tonio. Bovendien: Anne Frank verwijst voor mijn gevoel natuurlijk ook naar Tonio: ook hij heeft zijn dromen niet kunnen waarmaken, zijn talenten niet kunnen inzetten.