Net als het opknappen van je huis.

Iedereen herkent het wel: Je wilt op je etage, je flat, je huis, het houtwerk van één van de ruimtes van een nieuw likje verf voorzien, laten we zeggen van de woonkamer.  Dus je gaat eerst de houten omlijstingen van de ramen en van de deuren, de deurvlakken zelf en de plinten schuren – wat een klote werk is dat eigenlijk; helemaal weggezakt – en met een nat doekje afnemen om alles vervolgens van mooi roomwit hoogglans verf te voorzien. Het resultaat is bovenverwachting. Maar hé, daar had je niet op gerekend: wat steken die muren armoedig en grauw af tegen dat fris geschilderde houtwerk. Goed, dan ook maar de muren opnieuw in de latex – ik heb het nog steeds alleen maar over de woonkamer – er is een kast die verschoven moet worden, de schilderijtjes moeten van de wand, die je daarna schoonmaakt – wat is dat toch vreselijk, die ammoniak lucht – en dan met de roller vrolijk heen en weer over de muur. Het is even aanpoten, maar van zo’n opknapbeurt wordt je wel heel blij. Totdat je het gevoel hebt dat iets je aandacht opeist. Je kijkt omhoog: Oh, oh, het plafond, hoe heb je toch zo dom kunnen zijn niet eerst dat aan te pakken. Nu moet je ook nog eens heel voorzichtig zijn dat je niet met de verf voor het plafond – dat het dan ook maar onder handen genomen moet worden staat meteen buiten kijf – over de latex van die van de muren heen schildert: natuurlijk vereist het plafond een andere kleur. (Waarom eigenlijk?) Nadat je alles in de kamer met doorzichtig plastic folie hebt bedekt en je ook nu eerst het te schilderen vlak moet ontvetten – zo boven je macht werken, staand op een wiebelende huishoudtrap, is bepaald geen sinecure: je ogen worden wel mooi schoon, zullen we maar zeggen, van de oplossing water met ammoniak die er telkens in druipt. En dan moet het echte zware werk, dat met de verfkwast – natuurlijk is het een bewerkt het plafond en heb je dus niks aan zo’n makkelijke roller – nog een aanvang nemen.

Het zal duidelijk zijn: eenmaal begonnen aan het schilderen van iets in huis, valt pas op hoe slecht onderhouden de rest is en zul je, hoe meer je opknapt, zien hoeveel meer er nog gedaan moet worden. Na het schilderwerk volgt de vloerbedekking, de gordijnen, de meubels – ‘Zie je dat, die kat van ons heeft de bank geruïneerd met z’n nagels – tot aan de wc bril aan toe.

Dat hele proces nu, geldt ook voor het schrijven aan de roman De stalkster is me gaandeweg opgevallen. Hoe completer het verhaal, hoe meer ik er aan vind ontbreken. Anders dan bij het opknappen van je huis – naast alle andere verschillen – is dit ook een leerproces. Eentje, waarbij je zelf je eigen leerling en leraar bent. Door te schrijven ontdek je de zwakke plekken en hoe je het geheel mooier kunt maken. Die uitkomst zorgt er weer voor dat je ziet hoe het nog beter kan. Inderdaad, je zou eeuwig met één boek bezig kunnen blijven, maar beter is om er op een zeker moment een punt achter te zetten, en de kennis die je hebt opgedaan te investeren in een volgende roman. Een idee heb ik al.