Gisterenavond op tijd naar bed, want ik wilde vroeg opstaan om nog wat te werken aan mijn roman. Adri, mijn zus Hinde en ik zouden om 13.30 naar de Geitenboerderij in het Amsterdamse Bos gaan om daar Adri’s broer Frans, zijn vrouw Mariska en hun zoontje Daniël (die ik altijd Daantje noem omdat ik dat zoon leuke naam vind) te treffen. Ons neefje was gisteren jarig: zes jaar werd hij.
Het was me gelukt om bijtijds, het was 7.30 uur, achter mijn computer te kruipen. Ik keek door het raam en zag dat het een stralend mooie voorjaarsdag zou worden. Toen… het zou ook eens niet… was het er ineens weer: eerste Pinksterdag, 23 mei 2010. Ook toen bevond ik me vroeg in mijn werkkamer achter mijn computer om aan mijn roman (Verloren mensen) te werken en beloofde het een fantastisch mooie dag te worden met ongetwijfeld in de loop van de middag samen met Adri een uitstapje naar het bos.
Ik wil maar zeggen: er is altijd wel íets waardoor je de poel van gemis ingetrokken wordt. Bij slecht, regenachtig weer denk je: scheen de zon maar. Als die zon er dan is, dringt het tot je door dat het genieten van een zomerse dag voor altijd onlosmakelijk gekoppeld zal zijn aan het met je meezeulen van het kind dat ze bij je geamputeerd hebben.
Normaal gesproken betekent een amputatie – of het nu een onderbeen is of een arm – een vermindering aan gewicht. Botweg gezegd: staand op de weegschaal zal blijken dat je ‘afgevallen’ bent. Zoals telkens weer blijkt, wat het ook niet is, dat er geen ‘normaal gesproken’ is in het geval van het verlies van een kind. Het gewicht van díe amputatie zeul je de rest van je leven mee als een enorme grote, eigenlijk niet te tillen last.
Contact met de buitenwereld 
Wat een prachtig herkenbaar stukje weer Mirjam; dankjewel!
LikeLike
Allemaal moedige mensen!
LikeLike
Lief, ontroerend en mooi, maar een amputatie van een lichaamsdeel is niet alleen maar gewichtsverlies, het geeft ook voor de rest van je leven geestelijke en fysieke pijn en belemmert je in al je bewegingen. Maar misschien bedoelde je dat ook wel. Liefs
LikeLike
Hi Mirjam,
Dit weekend logeerde mijn schoonzus bij ons om even bij te komen: haar man is van de ene op de andere dag vertrokken met een andere vrouw. Ik wilde mijn schoonzus de geitenboerderij laten zien als plek die voor jullie troostrijk is. We hadden jullie daar dus zomaar kunnen tegenkomen! Veel sterkte, ik denk aan je. Liefs AC xxx
LikeLike
Beste Mirjam,
Toen ik vanmorgen het gordijn opzij schoof en ik de blauwe voor jaars lucht zag, moest ik aan jullie denken. Ik ben het boek Tonio opnieuw aan het lezen en kan mij door ons contact op facebook beter inleven in de personages. Ze zijn voor mij tot leven gekomen, een grote verdienste van Adri!
Ik moest ook denken aan die eerste Pinksterdag omdat mijn klein dochtertje toen 2 jaar oud werd en we haar verjaardag vierden ondereen straal blauwe hemel. Inmiddels is ze bijna 7 en haar zusje bijna 4 jaar oud.
Mirjam ik denk vaak aan jullie en aan het verlies van jullie lieve zoon.
Liefs van Wies.
LikeLike
Lieve Mirjam,
Bedankt weer voor je mooie stukje. Ja, herinneringen blijven constant deel uitmaken van het leven. Gisteren was het 7 jaar geleden dat mijn vader plotseling overleed. Ik was bij de bespreking van het nieuwste boek van Adriaan van Dis over zijn moeder. Hij raadde mensen aan om hun ouders, als die nog in leven waren te bevragen over hun verleden etc.
Deze raad kwam ineens weer heel hard bij mij binnen, want het gemis aan mijn vader werd bij mij door zijn advies/ opmerking leek het wel extra die avond. Ik denk dat ik je dan ook heel goed begrijp als je dit stukje schrijft, waarin allerlei herinneringen aan Tonio naar boven komen. Sterkte en geniet van je neefje Daan.
LikeLike
Dank dat jij mijn blogs wilt lezen!
LikeLike
…als je alleen met je blogs mensen troost die ook zoiets meegemaakt hebben, en jezelf kan ontladen.. dan is toch een blog een bijzonder iets. Ook maak je mensen bewust dat het leven niet altijd brengt wat je zou willen. dank voor het steeds weer delen xxx
LikeLike