Aan een vriendin van mij, die ik daarnet aan de telefoon had, vertelde ik dat ik me afgelopen weekend tegen Adri bijna smekend had laten ontvallen of ik niet een dag vrijaf kon hebben van Tonio. Net doen alsof hij er nog wel is, want dat is de paradox, als hij nog leefde, zou ik hem niet dag en nacht opgedrongen krijgen.
‘Tonio stalkt je,’ zei mijn vriendin daarop heel rustig.
Ik wist even niets te zeggen. Ze had het, niet te geloven, bij het rechte eind. Die Tonio van Adri en mij, die leuke, lieve zoon van ons die er niet meer is, die presteert het om mij nu al bijna vijf jaar lang, dag en nacht te stalken.
En nee, bij het kiezen van de titel voor mijn volgende roman heb ik niet aan Tonio gedacht die met zijn obsessieve gedrag mij het leven nog moeilijker maakt dat het al is. Het was er mij juist om begonnen deze roman niets met mijn achtergrond en niets met Tonio-die-er-niet-meer-is te maken te laten hebben. Inderdaad, een poging tot het bereiken van een soort vrijaf van Tonio. En dan dringt meneer zich al vanaf de titel aan het boek op.
Daar ga ik eens even goed over nadenken.
Contact met de buitenwereld 
Ik waardeer je openhartigheid, heb er respect voor. Denk ook dat mensen die je stukjes lezen allemaal vanuit hun eigen levenservaring jou en Adri alle goeds wensen en jullie leed willen verzachten.
Mensen kunnen je aanhoren en goedbedoelde adviezen geven, jij bent degene die het gemis een plaats geeft in je leven en zoals Ellen schrijft moet dragen.
LikeLike
Dank je wel voor je mooie reactie. Kan ik weer een tijdje op teren.
LikeLike
Beste Joop ongetwijfeld een goed bedoeld advies maar dit berichtje stoort me echt… in deze maatschappij mag je niet te lang rouwen en dan wordt er al gauw gezegd; je moet hulp gaan zoeken.. ik ben het met Ellen eens je kan een leger psychologen op ons loslaten maar je moet het zelf helemaal alleen doen en dragen.
LikeLike
Een psycholoog zie ik als een toetssteen om je gedachten te ordenen. Zij/hij geeft vaak een advies hoe je er wat gemakkelijker mee om weet te gaan en wat de valkuilen zijn. Een tijdslimiet is zeker niet aan de orde het verlies van een kind en zeker als je er maar een heeft, blijft een onderdeel van je leven tot het einde.
LikeLike
Dank je wel, Joop, voor je uitleg. Alleen bij mij is het zo, dat het schrijven mij verlichting geeft. Dan heb ik een wereld onder handen waar ik het voor het zeggen heb en er geen onverwachte dingen kunnen gebeuren. Ik weet uit ervaring wat een psycholoog/psychiater doen. Die laatste heeft mij een tijdje geleden nog erg geholpen. Hartelijks, Mirjam
LikeLike
Het drama in ‘ons’ hoofd wordt niet veroorzaakt door ‘interne’ problemen, maar door een aanval van buitenaf. In het eerste geval kun je baat hebben bij een psycholoog/psychiater, maar in het tweede geval kan die niets voor je betekenen. Ik spreek uit ervaring.
LikeLike
zoals de geboorte van je kind je leven anders laat verlopen
zo laat de dood van je kind je levensweg zwaar worden, zwaarder dan je ooit had vermoed.
Af en toe een mooi plekje op deze weg, om uit te rusten. Om aan troostrijke dingen te denken, zodat je weer kracht krijgt om verder te gaan. Dat wens ik iedereen toe, veel troostrijke plekjes om te rusten.
LikeLike
En nogmaals; respect voor jou Mirjam dat je je rauwe gevoelens blijft delen! Daar kan geen psycholoog tegenop! Doet mij meer dan alle gesprekken die ik ooit heb gehad hiermee; delen van de échte gevoelens; dat brengt je troost en moed om door te gaan!
LikeLike
lieve buurvrouw, wat moet het zwaar zijn voor jou..
ik zou je graag wat meer willen vertellen over wat ik de afgelopen tijd heb geleerd op het gebied van mindfulness en zelfcompassie…gewoon, van buurvrouw tot buurvrouw 😉 en omdat ik denk dat het je misschien kan helpen om af en toe vrijaf te krijgen van je verdriet over Tonio…
Heb je as vrijdag tijd?
LikeLike
Wat een dappere vriendin… ik denk aan je …
LikeLike
Als je je kind om zo’n manier moet missen, is dat het ergste wat er is. Er is geen therapie om je kind te vergeten. Je kan er alleen mee leren omgaan en dat doe je op je eigen manier. Dat wat voor jouw goed voelt is de beste manier. En hopelijk zal het steeds beter gaan. Ik als moeder van een onzichtbaar kind , sinds 2 juni 2013, ga langzaam verder. Niets is zo aanwezig als een kind dat zo wordt gemist….
LikeLike
Prachtig gezegd: ‘Niets is zo aanwezig als een kind dat zo wordt gemist.’ Simpeler en pijnlijker tegelijk bestaat niet.
LikeLike
Mirjam mijn advies zou zijn zoek proffesionele hulp!!! Geloof mij je hebt het echt nodig !! Het zet je leven samen met Adri weer helemaal op de rails…..
LikeLike
Helemaal eens met mijn lotgenoot en inmiddels vriendin Miranda…”Geen kind is zo aanwezig dan het kind dat wordt gemist!” en je kan er een leger psychologen opzetten maar je moet het zelf; vanbinnen en helemaal alleen doen en dragen…
LikeLike