Een tijdelijk katloze huishouding

Er waren eens een grijze half ras Noorse Boskat, een tiental tekeningen van Adri’s dikke rode kater en een probleem was geboren.

Na de dood van Cypri wilde ik weer een cyperse kat en vond ik het niet meer dan logisch dan om die ook nu, net als bij Cypri, uit het asiel te halen. Tonio dacht daar helaas anders over: hij wilde een Noorse Boskat en een dikke, rode, knuffelkater, verenigd in één exemplaar. Het ‘merk’ Noorse Boskat had hij nota bene leren kennen in het asiel, toen we daar met Hinde voor haarzelf een cypers poesje uit gingen zoeken. Het verlangen naar een omvangrijke rode kater kwam van Adri vandaan door de schetsen van zijn rode kater, door hemzelf gemaakt en getoond aan Tonio, vanzelfsprekend ingekleed en aangedikt met mooie verhalen.

Adri opperde twee katten te nemen. Dat was gezelliger voor ze. Daar was ik het wel mee eens. Dan hoefde er ook geen discussie te ontstaan of we nu voor de dikke rode kater – voorkeur van Tonio – of een kleine cyperse poes – voorkeur van mij- moesten kiezen. Beide waren meer dan welkom.

Alleen: twee ras katten in huis nemen, terwijl de asielen vol zaten met eenzame, in de steek gelaten katten, niet welkom geheten in het bejaardentehuis met zijn/haar baasje of bazinnetje, dat ging er bij mij niet in.

Ik wist Tonio’s wens anderhalf jaar te negeren en bij mijn eigen standpunt te blijven. Maar daarmee haalde je geen kat, zeker geen twee, in huis en dat was wat we eigenlijk alle drie wel wilden.

Mijn zus – ook een voorstander van asieldieren – belde me zelfs op een avond op, terwijl Adri, Tonio en ik, op vakantie in Lugano, een pizza zaten te eten – om te laten weten dat ze zulke leuke cyperse kittens had gezien op de site van het Amsterdamse dierenasiel.

Maar zolang Tonio deze optie niet aanvaardbaar vond, gebeurde er niets.

Op een avond zeurde Tonio voor de zoveelste keer aan mijn kop om twee! – met dank aan Adri – Noorse Boskatten. Ik weet niet waarom, maar ik zei: ‘Oké, ik ga wel even op internet kijken.’ Dát had ik dus niet moeten doen. Bij de eerste de beste foto van een nestje Noorse Boskatten was ik verkocht. Ik stuurde een mailtje naar de desbetreffende cattery of Tonio en ik langs konden komen en kreeg ‘per kerende post’ te horen dat we aanstaande zondag welkom waren.

Ik vervloekte mezelf: wat had ik in godsnaam gedaan.