Een bijzonder melancholieke maar tegelijkertijd vrolijke dag

Vanavond is het afscheidsfeest van uitgeverij De Geus in Breda. Nee, ze houden er niet mee op, ze hebben De Geus overgedaan aan Singel Uitgeverijen Amsterdam, onder leiding van Paulien Loerts.  Ik ben blij met deze keuze, maar ik heb er ook moeite mee.

In de loop van de jaren heb ik veel Amsterdamse literaire uitgeverijen leren kennen door de diverse projecten waaraan ik werkte.  Sommige boeken realiseerde ik in mijn eentje,  maar er ontstonden ook mooie uitgaven door samenwerking met onder meer Lisa Kuitert, zoals het literaire fotoalbum De gevoelige plaat (1995) Ook mijn debuutroman, Salieristraat No 100 (2002), kwam uit bij een Amsterdamse uitgeverij. Hij was gevestigd op een van de vele grachten, net zoals veel andere literaire uitgeverijen. Die plek roept het beeld op van statige, chique panden waar werknemers op een beschaafde manier met elkaar omgaan en auteurs met egards worden behandeld. In werkelijkheid was dit beeld aan een snelle verandering onderhevig. Er was zowel onder het personeel, als onder de schrijvers een, zo scheen het, oneindig lange stoelendans bezig. In tegenstelling tot de vrolijke chaos die dat spel op verjaardagpartijtjes veroorzaakt, bracht dit ‘spel’ van het wisselen van de en uitgeverij na de andere negatieve dynamiek voort. Het gevolg was dat ik genoeg kreeg van de Amsterdamse uitgeverijen.

Uitgeverij De Geus kende ik alleen van naam, maar toen ik met mijn tweede roman bezig was dacht ik: Daar wil ik zijn: ver van Amsterdam. Ik heb contact gelegd en al bij mijn eerste bezoek aan de uitgeverij voor een aftastend gesprek, voelde hoe anders de dynamiek daar was. Zowel van het pand als van de mensen die er werkten ging zo’n rust van uit, voor mij tot dan toe ongekend.

Uiteindelijk kreeg ik tot mijn vreugdeeen contract voor mijn roman Verloren mensen (2013)

Tussen het ondertekenen van dat contract en de publicatie van mijn roman was er de dood van Tonio waardoor het werk aan Verloren mensen een tijdlang stil lag. In tegenstelling tot Adri die vanaf het begin dagelijks aan Tonio schreef, werkte ik mij apathisch door de dag.

Toch heb ik het werk aan Verloren mensen weer weten op te pakken en af te maken. Wat mij erg heeft geholpen waren mijn uitstapjes naar Breda. Tot op de dag van vandaag heb ik moeite met ons huis te verlaten. Het gaat wel steeds beter. Twee weken geleden ben ik zelfs een dag naar Duitsland geweest. Die eerste jaren na de dood van Tonio voelde ik me nog zo onzeker als ik ergens naar toe moest. Maar Breda kon ik aan. Het voelde er goed, rustig, en met een mooi centrum en hele leuke kledingwinkeltjes.

En nu zit De Geus in Amsterdam. Nogmaals: ik vind het erg fijn om onderdeel te zijn van Singel Uitgeverijen en de hectiek die daar op een stimulerende wijze heerst, maar ik zal ook de rust van De Geus missen en de uitstapjes naar Breda.

Maar nu eerst nog het feest vanavond bij De Geus in Breda waar we het pand dansend zullen verlaten.