Door een aantal reacties op mijn twee blogs over de film ‘Tonio’, realiseerde ik me dat er op het onderwerp – de dood van je kind – een soort taboe rust. Niet dat er helemaal niet over wordt geschreven of dat er geen films over bestaan, (zie onderstaande link) maar, anders dan de dood van een echtgenoot, of echtgenote, krijgt het nooit een ‘normale’ plek in de roman of de speelfilm – dat wil zeggen dat het één van de gebeurtenissen zou zijn te midden van andere verwikkelingen. Als het om de dood van een kind gaat, is dat altijd de kern van het boek, van de film, van waaruit het verhaal, het drama zich ontrolt. Hoe zou dat komen, vroeg ik me af.
Bijna iedereen – met kind, zonder kind – zal zeggen dat het verlies van een kind hun het ergste lijkt dat je als ouder kan overkomen. Het is niet te vergelijken met de dood van je partner – het klinkt een beetje bot, maar die is tot op zekere hoogte vervangbaar – en ook het overlijden van je ouders valt totaal in het niet; dat is de natuurlijke gang van zaken.
Bij ouders die een kind verloren zijn, zal de rest van hun leven draaien om dat overleden kind, of ze nu wegzinken in een brei van verdriet, of het leven met extra veel energie te gemoed treden, waardoor ze ogenschijnlijk het verlies ‘te boven zijn’. Alles is dag en nacht onlosmakelijk vastgeklonken aan de dood van hun kind, óók als er in het gezin nog andere zusjes en/of broertjes zijn.
Met die conclusie in het achterhoofd werd het mij ineens duidelijk waarom het onderwerp in een roman of in een film nooit een ‘bijzaak’ kan zijn. Daarvoor is het lijden bij de ouders te groot en onmogelijk los te koppelen van van de vader en moeder, waaruit dit kind ooit is ‘gemaakt’.
http://www.leefgetijden.nl/films-over-het-verlies-van-een-kind/
Contact met de buitenwereld 
Dat klopt inderdaad. Tegelijkertijd is in de realiteit waarin wij verder leven na de dood van ons kind het verlies alleen voor ons de hoofdzaak, het moment van verlies het eeuwig keerpunt in de tijd dat de tijd indeelt in ‘ervoor’ en ‘erna’. En walst het leven ‘gewoon’ door.
LikeLike
Weer helemaal waar.!! Precies zoals het is.
!! Erg, erger, ergst, het gaat hieraan voorbij. Dan moeten er woorden en beelden worden gemaakt, over voorbij het ergst. Daar kan je je handen aan branden.? Het boek is voorbij het ergst. De film nu ook. Dat is prachtig en weinigen die dat ook kunnen.
Misschien daardoor een taboe?
Grethe
.
LikeLike
Zoals je het beschrijft , zo ervaar ik het ook .
Steeds vaker denk ik …laat maar , als mensen mij attenderen op de nog mooie dingen in het leven.
Die ervaar en zie ik nog steeds , maar de intensiteit hiervan is zo anders .
Liefs , Ria
LikeLike
Je hebt helemaal gelijk, Miriam. Ik zou graag willen dat het niet zo was, maar er zit een enorme waarheid in je woorden. Of ik nu haar oorbellen in mijn oren doe of in gesprek ben met mijn zonen of met mijn vrienden, Eljosha is nooit ver weg. Ze blijft deel uitmaken van mijn leven, of liever het gemis van Eljosha blijft deel uitmaken van mijn leven. Ik herinner me nog altijd alsof het vanmorgen was, onze laatste hug. Dat gaat nooit meer weg. Het was een vrolijk, innig en warm moment en is nu in mijn gevoel gemengd met de waarheid van de gedachte die door me heen flitste: “Wat als je niet terugkeert?” Binnen 18 dagen was dat een feit.
LikeLike