Lugano

Foto van Tonio

In de zomervakantie, 2000, twintig jaar geleden, ging ik met Tonio en mijn vader voor twee weken naar Lugano, het paradijs uit mijn jeugd, dat opnieuw een paradijs werd, ook voor Tonio. Omdat het ons beiden zo goed beviel, brachten we samen met Adri nog twee vakanties door in Lugano, in 2003 en 2006. In 2009 huurden Adri en ik een huis in Lugano voor drie maanden, om daar aan onze boeken te werken. Dat werd een grote mislukking, we waren binnen vier dagen weer terug in Amsterdam, maar die ervaring droeg zo’n goed verhaal in zich, dat ik het gebruikte voor mijn tweede roman, Verloren mensen (2013), waar ik toen aan bezig was, maar waarvan ik het leeuwendeel zou schrijven na de dood van Tonio.

Ik heb sinds ons laatste korte bezoek aan Lugano een verschrikkelijke heimwee naar dat paradijs. Maar er naartoe gaan, durfde ik de eerste jaren na de dood van Tonio niet. De stad was zo verbonden met mijn gelukkige tijd daar met mijn zoon, dat ik bang was het emotioneel niet aan te kunnen. Om mijn honger naar Lugano enigszins te stillen, kijk ik iedere dag even naar de webcams, gericht op verschilende plekken in Lugano, waaronder het meer met zijn boulevard en het Piazza della Riforma.

De laatste jaren krijg ik steeds meer de behoefte om naar Lugano af te reizen en heb ook minder angst voor dat mij daar iets zou overkomen. Eigenlijk had ik deze zomer bestemd voor een verblijf in Lugano. En als Adri niet mee wilde – wat ik heel goed zou begrijpen, hij komt al jaren het huis niet uit – dan zou ik Hinde vragen mij te vergezellen. Het enig waar ik mee zat waren IJsbrandt en Tasha. Het leek me niet slim om de verzorging aan Adri over te laten. Ik moest denken aan de keer dat Tonio en ik in de Kerstvakantie samen op Lanzarote op vakantie waren, in oudejaarsnacht Cypri verdween en Adri mij daar ’s ochtends vroeg over wakker belde. Cypri bleek zich in de kelder verstopt te hebben.

Ik ging er vanuit dat zich wel een oplossing zou aandienen inzake de katten, maar waar ik natuurlijk niet op had gerekend, was deze corona crisis. Laat nou juist Lugano de stad zijn met de eerste corona besmette patient in Zwitserland. Ticino is kwetsbaar, omdat het dichtbij de corona haard in Italie ligt en er dagelijks veel Italianen komen werken in dat canton. Er werd al snel een totale lock-down ingesteld in Zwitserland. Als ik nu naar de webcams ga, zie ik een totaal verlaten stad. Op het Piazza della Riforma zijn alle café’s en restaurants gesloten, je ziet er eens in het half uur iemand lopen, op de boulevard is een enkele jogger te bespeuren, en het hele meer is leeg, geen zeilboten, boten van het openbaar vervoer, zelfs de zwanen die daar al minstens vijfenvijftig jaar zwemmen – vanaf dat jaar kwamen we in Lugano – zijn verdwenen. Kunnen zwanen mensen besmetten? Wat hebben ze gedaan met die beesten?

Behalve dat je, nog meer dan hier, geen kant uit kunt in Lugano – je kunt voorlopig tot oktober geen hotel boeken – is het zelfs niet mogelijk om er te komen. Ook Zwitserland heeft zijn grenzen gesloten.

Ik zal met mijn ziel onder de arm nog steeds genoegen moeten nemen met de webcams die een verlaten Lugano laten zien.