Onbereikbare emoties

Lange tijd geen blog geschreven. Die stagnatie wordt vooral veroorzaakt door het werk aan het boek over mijn vader, waar al mijn energie in gaat zitten. Als ik weer eens oneindig verdrietig ben over Tonio, en ik me bij uitzondering voorneem over deze pijn te schrijven, dan denk ik: wat in hemelsnaam moet ik een potentiële lezer vertellen. Het komt toch altijd op hetzelfde neer. Gisteren, echter, drong zich een voor mij nieuwe gedachte aan me op, die ervoor zorgde dat ik de ‘pen weer eens ter hand nam’.

Ik liep, zoals zo vaak, over het Cornelis Schuytpleintje, waar in deze tijd kerstbomen worden verkocht. Tonio en ik zochten daar ook altijd een boom uit. De eerste jaren dat we in de Johannes Verhulststraat woonden, werd het een boom waarvan de piek bijna het plafond van de eetkamer, die vier meter hoog is, raakte.

Ooit schreef ik in een blog, dat het zien van schoolkinderen die surprises vasthielden mij zo overstuur maakten, dat ik mijn traanklieren niet meer onder controle had. Zo werd ik vaker geconfronteerd met momenten die mij zeer emotioneel maakten. De kerstbomen op het Cornelis Schuytpleintje waren daar erg goed in, of misschien was het vooral de geur van de verse dennentakken die mij zo’n harde stomp in de maag verkocht, dat mijn bovenlichaam dubbel klapte en de tranen rijkelijk over mijn wangen stroomden.

Toen ik gisteren over het Cornelis Schuytpleintje liep, drong ineens tot me door dat het me lukte mijn emoties in bedwang te houden. De stomp in mijn maag bleef uit en ook de tranen hielden zich gedeisd. Ik rook zelfs de geur van de bomen niet. In eerste instantie was ik blij om mijn stabiliteit, maar een paar tellen later veranderde deze vreugde alsnog in verdriet.

Sinds de dood van Tonio is er vooral één inspanning waarmee ik mijn dagen vul: het onderddrukken van het verdriet en de pijn om Tonio. Een groot deel van de tijd ben ik me niet bewust van deze krachtsinspanning. Pas bij zoiets als het oog in oog staan met de surprises rond Sinterklaas, of het opsnuiven van de geur van de kerstbomen op het Cornelis Schuytpleintje enige tijd later, laait de emotie door het gemis om Tonio in alle hevigheid bij me op.

Gisteren op het Cornelis Schuytpleintje bleef de emotie uit. Niet alleen was de vreugde daarover van korte duur, ik realiseerde me ineens dat door Tonio’s dood, mij de andere oorzaken waardoor een mens geëmotioneerd kan raken, bijna in hun geheel ontnomen waren en niet meer dan tot het veroorzaken van een afgeplat gevoel in staat.