Het temmen van het beest.

Vooropgesteld dat hetgeen volgt geen theoretische, intellectuele, of filosofische verhandeling is, wilde ik toch proberen een aspect te duiden dat te maken heeft met de invloed van de dood van een kind op de ouders.

Door nu al ruim tien jaar zelf een moeder te zijn van een overleden kind, plus de reacties overziend van andere ouders in dezelfde situatie, kan ik bijna niet anders dan concluderen dat er volgens mij niets is dat zo’n identiek en tegelijkertijd zo’n schier onmogelijk te definiëren gevoel bij mensen teweegbrengt als de dood van hun kind.

Verliefd, moordlustig, ontroerd, boos, sentimenteel, verdrietig. Het zijn eendimensionale gevoelens, die bijna iedereen in mindere of meerdere mate kent. Ze worden door van alles opgewekt en komen in allerlei gradaties voor en hoe klein ook de verschillen, één op één hetzelfde zullen de gemoedsaandoeningen vrijwel nooit zijn.

Dan de gevoelens die worden opgewekt bij de ouders door de dood van hun kind. Omdat het overgrote deel van de mensen gelukkig geen kind verliest, kan ze niet meepraten over het effect die zo’n verschrikkelijke gebeurtenis heeft op de ouders in kwestie. Het ‘definiëren’ van die uitwerking voor de ‘ontwetenden’ zal van de ‘ervaringsdeskundigen’ moeten komen. Maar juist daar doet zich een probleem voor. De gemoedsaandoening is er een die veel complexer is dan die eendimensionale vormen van gevoelens die wij allen kennen. De veelkantige verschijningsvorm is niet over te brengen aan degene die in de gelukzalige toestand verkeert een buitenstaander te zijn.

De ongewilde uitsluiting van de ‘gewone’ ouders zorgt voor een extra sterke verbintenis bij de ouders die wel een kind zijn verloren, maar in plaats van dat ze daarmee geholpen zijn, maakt het ze vaak juist extra eenzaam. Zelfs voor die ouders is het bijna onmogelijk om over wat ze werkelijk beheerst, onderling van gedachten te wisselen. Daarmee vervluchtigd ook de hoop steeds een stapje verder te komen in het temmen van het beest dat hun leven beheerst.

Toch moeten wij, ouders van overleden kinderen, deze onmogelijke krachttoer blijven proberen te volbrengen, moeten we blijven proberen het onmogelijke te duiden, en dit tot aan onze eigen dood aan toe.