Vooropgesteld dat hetgeen volgt geen theoretische, intellectuele, of filosofische verhandeling is, wilde ik toch proberen een aspect te duiden dat te maken heeft met de invloed van de dood van een kind op de ouders.
Door nu al ruim tien jaar zelf een moeder te zijn van een overleden kind, plus de reacties overziend van andere ouders in dezelfde situatie, kan ik bijna niet anders dan concluderen dat er volgens mij niets is dat zo’n identiek en tegelijkertijd zo’n schier onmogelijk te definiëren gevoel bij mensen teweegbrengt als de dood van hun kind.
Verliefd, moordlustig, ontroerd, boos, sentimenteel, verdrietig. Het zijn eendimensionale gevoelens, die bijna iedereen in mindere of meerdere mate kent. Ze worden door van alles opgewekt en komen in allerlei gradaties voor en hoe klein ook de verschillen, één op één hetzelfde zullen de gemoedsaandoeningen vrijwel nooit zijn.
Dan de gevoelens die worden opgewekt bij de ouders door de dood van hun kind. Omdat het overgrote deel van de mensen gelukkig geen kind verliest, kan ze niet meepraten over het effect die zo’n verschrikkelijke gebeurtenis heeft op de ouders in kwestie. Het ‘definiëren’ van die uitwerking voor de ‘ontwetenden’ zal van de ‘ervaringsdeskundigen’ moeten komen. Maar juist daar doet zich een probleem voor. De gemoedsaandoening is er een die veel complexer is dan die eendimensionale vormen van gevoelens die wij allen kennen. De veelkantige verschijningsvorm is niet over te brengen aan degene die in de gelukzalige toestand verkeert een buitenstaander te zijn.
De ongewilde uitsluiting van de ‘gewone’ ouders zorgt voor een extra sterke verbintenis bij de ouders die wel een kind zijn verloren, maar in plaats van dat ze daarmee geholpen zijn, maakt het ze vaak juist extra eenzaam. Zelfs voor die ouders is het bijna onmogelijk om over wat ze werkelijk beheerst, onderling van gedachten te wisselen. Daarmee vervluchtigd ook de hoop steeds een stapje verder te komen in het temmen van het beest dat hun leven beheerst.
Toch moeten wij, ouders van overleden kinderen, deze onmogelijke krachttoer blijven proberen te volbrengen, moeten we blijven proberen het onmogelijke te duiden, en dit tot aan onze eigen dood aan toe.
lieve Mirjam, je woorden hebben zich ergens in mijn hart genesteld sinds ik ze las .
Omdat ze zo juist en herkenbaar zijn.
Het contact met ouders die ook een kind verloren zijn, maakt je soms extra eenzaam ipv dat het je extra verbind.
Voor mij omdat ik niet kan verwoorden wat me werkelijk bezield.
Het isoleert en verstilt alles in mij.
Daarmee dat je woorden me zo raken, je raakt de kern.
Voor de eerst keer sinds lang herken ik iets in een ander en dat alleen is waardevol nu.
Bedankt hiervoor.
LikeLike
Wat goed om van je te horen, Lieve, en wat fijn dat je iets aan mijn woorden hebt. Dat is al heel wat voor een situatie waarin je verkeert en waar geen oplossing voor mogelijk is. En wat vreselijk dat je je kind nog steeds niet gevonden hebt. Daar is bijna niet mee te leven. Ik zeg bijna, omdat je toch doorleeft, ook en misschien vooral omdat je nog andere kinderen en kleinkinderen hebt. Veel liefs van mij, Mirjam.
LikeLike
Onzegbaar, ondenkbaar.
Vervluchtigt.
LikeLike
Jullie gevoelens als ouders van jullie overleden zoon Tonio heb je goed verwoord en komen diep uit je hart.
Ik kan mijn medeleven betuigen maar daar blijft het bij omreden dat ik NOOIT kan voelen wat jullie al meer dan 10 jaar.
Jullie gevoelens onder woorden brengen is dus feitelijk niet mogelijk.
Wel denk ik elk jaar rond 23 mei wat er door jullie heen zal gaan voor mij is het ongeval met dodelijke afloop een herinnering… maar voor jullie is het een dagelijkse(en de nacht) en elk uur van de dag iets wat je nooit los laat.
Je ziet Tonio in gedachten als een volwassen man voor je en denkt hoe hij zijn leven ingericht zou hebben en welke partner hij zou hebben en wat voor functie.
Beroepsfotograaf of ook schrijver ?
Maar echt het diepere gevoel is alleen voor jullie voor behouden.
Ik wens jullie toch een aangename kerst en oud/ nieuw periode.
Straks weer een nieuw jaar 2021 en spreek de hoop uit dat het een goed jaar voor jullie mag worden samen met IJBRANDT
LikeLike
Dank voor je lieve reactie, Joop. We doen ons best en inderdaad, IJsbrandt en Tasha zijn erg belangrijk in mijn leven. Ik wens jou ook mooie feestdagen toe.
Lieve groet, Mirjam
LikeLike