Hoelang gaat het nu al niet over de Kerstdagen en hoeveel personen maximaal we per huishouden mogen uitnodigen. En die drie personen, dat zijn natuurlijk de directe leden van de familie. In mijn geval kom ik niet verder dan mijn zus en Adri’s broer. Wat de aangetrouwde familie betreft is het ook geen overweldigend aantal: verder dan de vrouw van Adri’s broer kom ik niet. En dan is er nog hun zoon van 11. Met deze mensen zouden we, als het om het maximale aantal toegestane personen gaat, Kerstmis kunnen vieren. Bij ons in de familie behoorden we dus geen problemen met de regels van het OMT moeten hebben. Maar in plaats van dat zich van mij een gevoel van opluchting meester maakt, is er weer die verdomde pijn, alsof er met een breinaald in mijn hart wordt report. (Ik zag laatst op de televisie dat breien in deze corona tijd weer in is, vandaar die beeldspraak) Er mist namelijk één persoon: Tonio. Ja, daar is hij weer, het duveltje uit het doosje. En misschien zou Tonio inmiddels ook niet meer alleen zijn, had hij zelfs kinderen.
Wat zou ik graag problemen hebben gehad deze Kerst, over wie ik wel en wie ik niet kon uitnodigen.
Een paar avonden geleden kwamen er op de televisie korte fragmenten van klassieke Kerstliedjes voorbij en daar doemde bij mij het verheugde gezichtje van de kleine Tonio op, die als een razende zijn pakjes onder de boom van hun glimmende kerstpapier ontdeed, van plezier in de lucht begon te springen en Adri en mij met zijn natte kusjes helemaal onder lebberde.
Deze Kerst vieren zelfs niet met het aantal toegestane gasten. Dat is mij al teveel. Ik wil alleen met Adri zijn en proosten op onze Tonio.
.
Contact met de buitenwereld 
Je woorden zo herkenbaar.’wat zou ik graag problemen hebben gehad over wie ik wel en niet zou uitnodigen..’.Die ene ontbreekt voorgoed.En hoe zou hij intussen in het leven gestaan hebben? Zo ondraaglijk dag in dag uit.
Je bent nog samen met de vader van Tonio.Dat lijkt me een vertrouwd gevoel .
Ik ben net gescheiden. Voor de 2xmaal dan nog.Tot de dood ons scheid hadden we zoveel jaar geleden mekaar beloofd.Alleen was het niet onze dood.Mijn zoon is op 27 jarige leeftijd vermoord nu 7 jaar geleden. Hou mekaar vast Mirjam en zoveel gedachten aan Tonio die jullie enkel samen kennen.
LikeLike
Begrijp je zo goed. Mensen zagen nu over een verloren Kerst. Nochthans hoor ik vaak : ‘ Ik hoop dat al die feestdagen vlug voorbij zijn want het geeft me alleen maar stress’. Nu hebben ze, de mensen, een uitgelezen kans om niet te doen wat hen stress geeft en toch blijven ze volharden in hun weet-ik-veel… Nooit meer is alles hetzelfde, zonder jullie zoon, Tonio. Moed om door te gaan.
LikeLike
Feestdagen hebben een heel andere betekenis gekregen voor jullie dat moge duidelijk zijn.
In gedachten is Tonio bij jullie en gaan de gedachten uit hoe het zou zijn als hij nog onder jullie was misschien inderdaad met kinderen?
Hierover met elkaar filosoferen geeft ook een min of meer een voldaan gevoel in jullie harten…maak er wat leuks van de komende weken…luister veel naar elkaar en een “geluk” dat jullie elkaar nog hebben.
Een groet van Joop
LikeLike