Ik heb al enige jaren een column in ‘Noorderlicht’, het blad van de Noorse Boskatten Vereniging, waar Tonio een abonnement op had. Het geeft mij telkens een geluksmomentje als ik het tijdschrift onder ogen krijg met mijn tekst, die ik eigenlijk voor Tonio schrijf.
Adri en ik gingen eergisteren, op Hemelvaartsdag, 21 mei, naar het graf van Tonio, omdat het zaterdag, op zijn sterfdag, geen mooi weer zou zijn.. We namen een fles Stolichnaya wodka mee met twee glaasjes, zodat we in de geest van Tonio konden toosten op het leven, want ja, hij heeft toch maar mooi bijna tweeëntwintig jaar deel uitgemaakt van het en ons leven. De rest van de fles zouden we op het graf van Tonio achterlaten voor andere dorstige bezoekers.
Adri en ik liepen over de begraafplaats naar het graf van Tonio en zagen een groepje jongens zitten. Dat bleken Tonio’s vrienden, waaronder Joeri, die zo lief was geweest om na Tonio’s dood zijn foto’s voor mij op een externe harde schijf te zetten. Daarmee zou hij vanaf dat moment voor altijd een warm plekje in mijn hart innemen.
Het werd zo’n mooie bijeenkomst. De vier vrienden van Tonio zaten aan het bier, maar ze hadden ook wodka meegenomen en vier glazen. Zo zaten we al snel alle zes rondom Tonio’s graf aan de wodka. Het was voor het eerst na Tonio’s dood dat ik het niet alleen aankon om hun te zien, maar daar ook heel erg blij mee was. Het deed me zo goed. Echt een cadeautje. En ik voelde dat zij ook verheugd waren om ons te treffen.
Wat ik ook zo bijzonder vind en blij om ben: deze vier jongens vormen nog steeds een hechte vriendenclub. Terwijl er zoveel kan veranderen tussen je 22ste en 32ste.
Voor het eerst in tien jaar heb ik iets meegemaakt wat me werkelijk goed doet.
Ik kan jullie daar niet genoeg voor bedanken, jongens.
In mijn boek Tonio’s blik. Focus op zijn katten zijn uiteraard veel foto’s gepubliceerd van Tonio’s lievelingen, Tygo & Tasha. Maar er zijn ook foto’s die er niet in staan. Niet, omdat ze zijn afgekeurd, ook niet, omdat ik er niks bij wist te vertellen. Nee, er lag een puur praktische reden aan ten grondslag: het boek zou te dik worden.
Maar dan is er tegenwoordig altijd nog het internet waarop je kunt publiceren. Daarom zal ik met enige regelmaat foto’s van Tygo & Tasha op mijn blog plaatsen. Maar… nieuwe foto’s, door mij gemaakt van IJsbrandt en Tasha, zullen zeker niet ontbreken.
Op bovenstaande foto heerst er nog vrede tussen T & T. Het is weer zo’n foto die precies het verschil in karakter tussen broer en zus uitbeeldt: Tasha de waakzame, ‘wat moet je’; blik; Tygo, die geheel vertrouwend op zijn zus, met een lichtelijk verstoorde blik in het niets staart. Ze liggen op Tonio’s bed, in zijn jongenskamer, thuis in de Johannes Verhulststraat. Ik weet dat, omdat ik het beddengoed herken. Hoe zo herken ik het beddengoed? Het is wit, saaier kan het niet. Juist daarom: dat kenmerk zorgt voor een duidelijk onderscheid met onze andere dekbedhoezen, slopen en onderlakens.
‘Mijn coming out als kattenvrouwtje heb ik nu bijna een jaar geleden gehad, vorig jaar zomer. Toen maakte ik een kattenspecial van mijn eigen programma. Ik denk dat het toen wel echt duidelijk was.
In dat programma heb ik onder andere met Geert Wilders gepraat over hoe onze katten, politiek gezien, in het leven stonden: ik zei dat ik me zorgen maakte omdat mijn katten te links georiënteerd waren. Ik kan me niet precies herinneren of hij daar een oplossing voor had.
Veel mensen namen die uitzending bijzonder serieus. Daar had ik dan weer nog veel meer plezier van. Maar los van alle gedoe, ik had in ieder geval, voor eens en voor altijd, publiekelijk bekend gemaakt dat ik een kattenvrouwtje ben, en dat lucht enorm op, kan ik jullie vertellen.
Even heb ik getwijfeld of het verstandig was, gezien mijn baan en de gasten die ik doorgaans interview; ik weet niet hoe Mark Rutte het vindt om door een kattenvrouwtje geïnterviewd te worden, maar elke kattenman of -vrouw hier in de zaal begrijpt dat kattenliefde oneindig veel belangrijker is dan iets tijdelijks als een carrière.
Het is heel gek wat er dan gebeurt: heel veel mensen raakten verstrikt in razernij omdat ik met Geert Wilders over katten had gesproken, maar vooral: ik werd overal aangeklampt door hele volksstammen die de kattenliefde met mij delen. Het is een soort genootschap, een gigantische stille groep waar je dan plotseling toe behoort en eigenlijk kun je ook niks meer fout doen in de ogen van al die miljoenen andere kattenliefhebbers. Kortom, een wijze les: ik had mijn coming out als kattenmens jaren geleden moeten hebben.
En je ziet ook vandaag weer waar dat allemaal toe leidt: ik kende Mirjam niet persoonlijk, maar de kattenliefde heeft ons bij elkaar gebracht en nu sta ik hier. Wat ik heel eervol vind, en tegelijkertijd ook heel moeilijk.
Ik had zo graag gehad dat niet Mirjam maar Tonio dit boek had gemaakt. Een Tonio van rond de dertig die inmiddels een gevestigde fotograaf zou zijn, een kunstenaar, die alle bezwaren van zich af zou schudden en een compleet onverholen schaamteloos kattenboek zou publiceren.
En dat hij dan bij zijn moeder thuis aan de keukentafel zou zitten en zeggen: “Mam, mijn boek komt binnenkort uit, aan wie moet ik in godsnaam het eerste exemplaar overhandigen?” En dan zou Mirjam zeggen: “Ik weet het! Aan die gekke Eva Jinek, die vindt dat wel leuk!”
En dan zou Tonio mij mailen Geachte mevrouw Jinek, en dan zou ik schrijven zeg maar ‘jij’ alsjeblieft en dan zouden we een biertje drinken en praten over hoe lekker kattenpootjes ruiken, hoe zalig het is als die kleine pootjes over je heen lopen, hoe godsgruwelijk schattig die katten kunnen zijn, zo erg dat je ze soms uit liefde wil vermorzelen.
In die geest sta ik hier.
Mirjam heeft er in ieder geval voor gezorgd dat we voor altijd door de ogen van Tonio kunnen kijken, en precies zien wat HIJ zag toen hij zo liefdevol naar zijn katten keek.
Dank jullie wel.’
Eva Jinek, 24 april 2018
Contact met de buitenwereld 