Elk jaar opnieuw Eerste Pinksterdag

Elk jaar opnieuw Eerste Pinksterdag. Beetje rare titel. Natuurlijk is er elk jaar opnieuw een Eerste Pinksterdag, alleen is het voor Adri en mij sinds 2010 een ander soort Eerste Pinksterdag. Het was 23 mei, Eerste Pinksterdag, dat we onze Tonio verloren, met als resultaat dat we niet met één, maar met twee sterfdata zitten: 23 mei en Eerste Pinksterdag. Waarom zou je één keer doodgaan, als het ook twee keer kan, waarvan één op symbolische wijze.

Ik heb er al in eerdere jaren over geschreven, maar juist omdat er iedere jaar een Eerste Pinksterdag is, moet ik er ook iedere jaar weer aan denken. Die zondag, 23 mei 2010, zat ik net als nu, maar dan eerder, om 7.00 uur, achter mijn bureau, te werken aan de roman Verloren mensen. Had ik het boek een andere titel gegeven, zou Tonio dan nog hebben geleefd? Natuurlijk niet, maar aangezien de mens niet in staat is zoiets absoluuts als de dood ongedaan te maken, heeft hij de neiging om naar zich vast te klampen aan de ‘complot’ gedachte:’als-dan’, vergelijkbaar met het spelletje in de auto: ‘Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet en het is…rood’. ‘Mama’s lippenstift.’ Ik hoor het mezelf nog roepen, in de auto, op weg naar Lugano, met met mijn zus Hinde en onze ouders.

Ook toen, net als nu, was het schitterend weer en omdat Corona de mensheid nog niet in z’n greep hield, stonden er bijna geen auto’s in onze straat. De eigenaren hadden hun heil ergens anders gezocht, hoogstwaarschijnlijk in hun tweede huisje, dat zich in een of ander buitenland bevond. Doodstil was het buiten, ongeveer zoals de eerste paar weken na het instellen van de intelligente lockdown. Ik zat ontzettend te genieten van het schrijven aan de roman. Ik zweefde niet boven het verhaal, maar maakte onderdeel uit van de door mij gefantaseerde wereld. Zo had ik nog wel uren door kunnen gaan. In de praktijk bleken er maar twee uren in het vat te zitten. Ik kan er vanuitgaan dat veel van de lezers van dit blog bekend zijn met het vervolg van deze geschiedenis.

Een paar jaar later stuitte ik in mijn computer op een versie van Verloren mensen, uit september 2010. Ik was stomverbaasd over die datum. Voor mijn gevoel had ik pas anderhalf jaar na Toinio’s overlijden het werk aan mijn roman weer opgepakt. Door deze vondst werd het mij nog eens extra duidelijk dat het schrijven aan een boek ervoor zorgt dat ik overeind blijf, niet ten onder ga in het moeras van pijn, gemis, verdriet, heimwee. Maar het blijft een riskante situatie. Bijna elke avond die Adri en ik zonder film of serie doorbrengen, moet ik huilen, soms maar heel even, maar soms begeleiden mijn tranen het verloop van de hele avond.